In 2018 maakte ik de kleine installatie Sleeping/Woke Beauty. Dit werk was te zien tijdens The Ballroom, a stage for living, loving and working, een tentoonstelling/filmset/podium voor veelvormige samenkomsten geïnitieerd door een groep makers die leven, liefhebben en werken in de Amsterdamse Bijlmermeer.

Dit werk behoeft misschien iets meer toelichting...het is in ieder geval niet zo letterlijk bedoeld als het eruit ziet!

Ik ben de afgelopen paar jaar bijzonder veel gaan nadenken over wat voor mij zoal de impact is geweest van het opgroeien en werkzaam zijn in het professionele ballet (eerst als danser, later als choreograaf en later pas voor mij als mens persoonlijk). En dan bedoel ik heel specifiek wat de bewustwording, impact en gevolgen zijn (geweest) van het conformeren aan en internaliseren van (de) wit-/eurocentrische esthetische normen en waarden van deze westerse dominante academische dansvorm als niet wit persoon.

Als maker ben ik mij er bijzonder bewust van hoezeer het aannemen, toepassen en internaliseren van de wit-/eurocentrische esthetiek van de academische dansvorm ballet mij heeft gevormd, zowel persoonlijk als fysiek, maar ook voor wat mijn perceptie betreft m.b.t. wanneer ik iets (qua beweging, fysieke expressie, toneelbeeld of wat dan ook) 'mooi' of 'niet mooi' vind. En in het verlengde hiervan ben ik mij er als maker ook heel bewust van in welke mate dit mij in de weg zit wanneer ik (bijvoorbeeld) in een maakproces zit waarin ik werk met thema's die gaan over mijn zwarte achtergrond, dan wel helpt wanneer het (bijvoorbeeld) aankomt op de communicatie van diezelfde thema's die gaan over mijn zwarte achtergrond aan een wit (professioneel) danspubliek die bekend is met het (wit-/eurocentrische) esthetische dansvocabulaire dat ik gebruik.